Σήμερα τα σκυλιά αυτής της ράτσας έχουν αποκτήσει τη φήμη ενός άγριου, επιθετικού σκύλου ενώ πολλοί συγκρίνουν το δάγκωμα του πιτ μπουλ με αυτό το καρχαρία ή της τίγρης. Τι άλλαξε αυτά τα χρόνια και τι ισχύει, τελικά;
Το "Πιτ Μπουλ" δεν είναι ράτσα. Είναι ένας ορισμός που χρησιμοποιείται για διαφορετικές ράτσες, όπως το αμερικάνικο πιτ μπουλ τέρριερ (το πιο διάσημο), στο Στάφορντσαιρ μπουλ τερριερ, το Αμερικάνικο Στάφορντ τέρριερ και σκυλιά που προκύπτουν από μίξεις μεταξύ των παραπάνω, με σχετικά παρόμοια χαρακτηριστικά προσωπικότητας και εμφάνισης.
Από το 1980 και μετά τα ΜΜΕ έχουν λανθασμένα παρουσιάσει το pit bull ως ένα αιμοδιψή σκύλο, πολύ πιο επικίνδυνο από άλλες δυνατές ράτσες σκύλων. Παρ' όλο που δεν υπάρχει καμία απόδειξη που να υποστηρίζει τα παραπάνω, αυτή η άποψη άρχισε να κυριαρχεί στις ειδήσεις και πολλές φορές να αποτελεί πρώτο θέμα. Έτσι, ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος: οι άνθρωποι που θέλουν έναν άγριο σκύλο για να πολεμήσει, να προστατέψει την περιουσία τους κλπ άρχισαν να διαλέγουν τα pit bulls (ή τα ροτβάιλερς, άλλη παρεξηγημένη ράτσα).
Στην πληοψηφία τους, τα άτομα που διαλέγουν ένα πιτ μπουλ για τους παραπάνω λόγους τείνουν να έχουν δεμένα στην αυλή, να συμμετέχουν σε κυνομαχίες, να μη τα στειρώνουν γιατί θεωρούν πως οι όρχεις κάνουν το σκύλο να φαίνονται πολύ πιο απειλητικό. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα το πιτ μπουλ, όσο φιλικό και να ήταν στην αρχή, να μετατρέπεται σε ένα άγριο σκύλο που είναι όμως καθρεύτης του ιδιοκτήτη του και όχι γεννετικό χαρακτηριστικό. Γεγονότα όπως αυτά παρουσιάζονται στα ΜΜΕ χρησιμοποιώντας υπερβολή και, πολλές φορές, παραπληροφόρηση.
Τα γεγονότα
- Ο Κτηνιατρικός Σύλλογος της Αμερικής (AVMA) έχει πει πως "ελεγχόμενες μελέτες γύρω από αυτή τη ράτσα έχουν καταλήξει πως δεν είναι δυσαναλόγως επικίνδυνα"
- Η Κοινωνία Δοκιμής Ιδιοσυγκρασίας σκύλων της Αμερικής δοκιμάζει τις αντοχές χιλιάδων σκύλων κάθε χρόνο με βάση την επιθετικότητα του, την ικανότητα να ξεχωρίζει ο σκύλος το φιλικό από το απειλητικό άτομο. Τα πιτ μπουλς κατέχουν τη 2η θέση στις δοκιμασίες ιδιοσυγκρασίας, ενώ στην 1η βρίσκονται τα λαμπραντόρ
- Τα πιτ μπουλ δεν έχουν "ειδικά σαγόνια που κλειδώνουν" ενώ το δάγκωμά τους είναι ανάλογο με το μέγεθός τους και δε ξεπερνά αυτό των Γερμανικών Ποιμενικών σε ένταση.
- Τα πιτ μπουλς δε δημιουργήθηκαν για κυνομαχίες. Το 19ο αιώνα (σύμφωνα με τον UKC) οι εκτροφείς σκύλων στην Ευρώπη προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα σκύλο που θα είχε τον ενθουσιασμό των τερριέρ σκύλων και την αντοχή των μπουλ ντογκ. Έτσι δημιουργήθηκ το πιτ μπουλ και χρησιμοποιήθηκε ως κυνηγόσκυλο για αγριογούρουνα, ως τσοπανόσκυλο και κυρίως ως οικογενειακό σύντροφο που έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη προς τα παιδιά.
Άλλα "επικίνδυνα" σκυλιά
Τα πιτ μπουλς δεν ήταν τα πρώτα, ή τα τελευταία σκυλιά, που παρουσιάζονται ως τέρατα από τα ΜΜΕ. Τα "αιμοδιψή" σκυλιά είναι, γενικά, ένα αγαπημένο θέμα. Αρχικά υπήρχε παρόμοια αντιμετώπιση για τα bloodhounds (αν είναι δυνατόν) τα οποία θεωρούσαν επικίνδυνα επειδή διψούσαν για ανθρώπινο αίμα. Αργότερα στο στόχαστρο μπήκαν οι Γερμανικοί Ποιμενικοί και τα Ντομπερμαν Πίντσερ, τα Ροτβάιλερς, τα Νιουφάουντλαντς και ακόμα και τα Σιβηριανά Χάσκυ.
Τα καλά νέα
Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, πολλοί άνθρωποι έχουν σχηματίσει συλλόγους και προσπαθούν να στηρίξουν αυτή την παρεξηγημένη ράτσα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές της ράτσας αυτής βρίσκεται και η Λίντα Μπλερ (Ο Εξορκιστής) που σήμερα αφιερώνει το χρόνο της στη διάσωση κυρίως πιτ μπουλ, αλλά και άλλων σκύλων. Άλλες διάσημες εκπομπές σχετικές με σκύλους χρησιμοποιούν τα pit bull terriers για να δείξουν πόσο φιλικά είναι με τους ανθρώπους. Ευτυχώς η άποψη του κοινού για τα σκυλιά αυτά σιγά σιγά αλλάζει και σταματά να επηρρεάζεται από τα ΜΜΕ που σίγουρα θα προσπαθήσουν να αντικαταστήσουν στις ειδήσεις τους, στο μέλλον, αυτή τη ράτσα με κάποια άλλη "επικίνδυνη".
Μετάφραση: Τατιάνα Αγγελίδου